'Onze jongste'

Ik werd geboren op  23 januari 2002, exact 2 jaar en 11 maanden na mijn oudere zus en 9 jaar na mijn jongste nicht of neef. Ik was dus met voorsprong de jongste van de familie en met de onuitputtelijke energie die ik als kind had, heb ik dat vaak te horen gekregen.

 

Als kind spraken we quasi elk weekend af met vrienden van mijn ouders. Hun vriendschap dateert uit hun studententijd en het was voor hen (en voor ons) dan ook heel leuk dat hun kinderen allemaal ongeveer even oud waren. We waren in totaal met zeven kindjes, waarvan ik toevallig de jongste.

Ook school was geen uitzondering. Toen ik mij op mijn vier jaar begon te vervelen in de klas, werd besloten dat het beter zou zijn om de derde kleuterklas over te slaan en onmiddellijk in het eerste leerjaar in te stappen. Vanaf dan ben ik ook op school altijd de jongste geweest.

 

Tot slot waren ook de groepen in de dansschool (mijn hobby, waarover later meer) op leeftijd ingedeeld. Omdat ik op school een jaartje hoger zat, mocht ik ook op de dansschool in dezelfde groep als mijn vrienden. Ik deed op mijn zevende mijn eerste danswedstrijd mee in de groep 9-12 jaar.

Ik heb het nooit erg gevonden om overal de jongste te zijn, sterker nog, ik zocht vaak contact met de oudere kinderen in mijn klas en omgeving. Toch denk ik dat het bijdraagt tot de persoon die ik vandaag ben. De jongste in een groep is namelijk een makkelijk slachtoffer, waardoor ik snel andere manieren nodig had om mezelf te verdedigen. Ik leerde me aan te passen en niet bang te zijn om mijn plaats in te nemen tussen ouderen of meer ervaren mensen. Deze flexibiliteit en assertiviteit komen me dagelijks van pas en zijn waardevolle eigenschappen in dit stagejaar, maar ook als toekomstig arts.

Vrienden en familie

Vandaag spelen mijn vrienden en familie een zeer belangrijke rol in mijn leven. Doordat ik ervan overtuigd ben dat je omgeving een grote invloed heeft op wie je bent, ga ik bewust om met wie ik veel tijd spendeer. Daardoor zijn mijn vriendschappen oprecht, diep en duurzaam. Ik kan altijd op mijn vrienden rekenen, en zij op mij, zowel om samen plezier te maken als om er voor elkaar te zijn wanneer het nodig is.

Ook met mijn ouders en mijn zus heb ik een hechte band en ik weet dat ik niet zou zijn waar ik vandaag sta zonder hen. Ik vind het moeilijk om onze relatie onder woorden te brengen, maar naarmate ik zelf ouder word, besef ik steeds meer dat de onvoorwaardelijke genegenheid die ik van hen krijg allesbehalve vanzelfsprekend is. Ik geniet van elk moment dat we samen spenderen, of we nu de wereld ontdekken, tijdens het avondeten verzeild raken in filosofische discussies of wat de spot drijven met elkaar. Ik ben extreem dankbaar om door hen omringd te zijn en zou telkens opnieuw voor hen kiezen, zelfs als we geen familie waren.

En hoe melig het ook klinkt, ons gezin is niet compleet zonder Oscar. Ik had nooit gedacht dat een hond zo’n impact kon hebben op iemands leven, maar zijn enthousiasme en vrolijkheid dragen elke dag opnieuw bij aan mijn humeur en geluk. Ook het zorgen voor iets of iemand is een taak die ik voor hem nog niet had ervaren, maar wel één waar ik ten volle van geniet.